Jest to książka skierowana do każdego, kto chce udoskonalić swoją zdolność rozpoznawania stanu psychicznego drugiego człowieka. Wytrwałe jej studiowanie poprawi warsztat każdego naśladowcy Hahnemanna zgodnie z jego słowami zawartmi w par. 211 Organonu:

"Przy doborze środka leczniczego stan psychiczny ma często rozstrzygające znaczenie. Jako szczególny, charakterystyczny objaw najbardziej rzuca się w oczy i nie może ujść uwadze wnikliwego obserwatora"

Zdaniem autorów (praktyków metody Sehgala) mogą teraz, dzięki wyostrzonemu zmysłowi obserwacji, szybko i pewnie leczyć zarówno ostre kryzysy psychiczne i fizyczne jak i diagnozować w sposób pewny ciężkie choroby przewlekłe.
Osobom niedoświadczonym opieranie diagnozy na analizie stanu psychicznego może wydawać się spekulatywne, w rzeczywistości Ci, którzy zadali sobie trud przestudiowania tej metody przekonali się, że można nią pracować niemal z matematyczną dokładnością. Pacjent może Cię zwieść, co do tego jak boli go głowa ale nie ukryje przed tobą swojego stanu psychicznego, który "nie może ujść uwadze wnikliwego obserwatora"

Treść książki obejmuje m.in.:

• Zasady metody Sehgala.
• Rozumienie rubryk (Przykłady interpretacji, Sposób pracy z rubrykami, Kartoteka kart perforowanych).
• Metoda Sehgala albo odkrycie na nowo paragrafów 210 - 213 Organonu.
• Jak daje się poznać i odkryć stan ducha i nastroju?
• Obserwator bez uprzedzeń.
• Subiektywność w homeopatii.
• Anamneza wg Sehgala (jak pytać, na co zwracać uwagę, postępowanie z relacją spontaniczną, schematy przyjęcia pacjenta, pytania problematyczne, czy zrozumiałem pacjenta, gdy "akustycznie" nie rozumie się pacjenta, niejasne stany u pacjentów i odnośne rubryki, ściągawka na twoje biurko lekarskie "pod szybkę").
• Dawkowanie, przebieg, pierwsza reakcja, druga reakcja, reakcja wydalania, kiedy powtarzamy lek, kiedy podajemy nowy lek, jak konkretnie rozpoczynać z metodą Sehgala, przesądy, błędy, pułapki, sytuacje krytyczne, czego uczą nas niepowodzenia.
• Najważniejsze leki i liczne przykłady kliniczne.
• Wyszukiwanie leków u niemowląt i małych dzieci; noszenie (szybkość, czas trwanie i pozycja, krzyk pobudliwość i niepokój, stękanie i noszenie, odmowa noszenia, lęk przed noszeniem, kołysanie i noszenie), dzieci, których nie można uspokoić lub uspakajają się w szczególnych warunkach, reakcja na kołysanie, pieszczoty i głaskanie, lęki.
• Diagnostyka różnicowa.
• Najważniejsze rubryki i materia medica najczęściej stosowanych leków.